ولايت

خمپاره خيلى نزديك خورد. طول كشيد تا گرد و خاك بخوابد و اوضاع رو به راه شود.
همان طور كه دراز كشيده بودم سرم را بالا آوردم. مات مانده بودم از چيزى كه مى‏ديدم. حاج على بود. راست ايستاده بود و تكان نخورده بود. گفتم: «لااقل سرت را پايين مى‏آوردى!» گفت: «مگه نمى‏بينى كلاه آهنى سرم گذاشتم. اينو گذاشتم كه سرم رو پايين نيارم.» هر چه نگاه كردم ولى كلاهى نديدم.
بچه‏هاى تخريب با تجربه‏اى كه داشتند مين‏ها را خيلى سريع خنثى مى‏كردند. عمليات فرمانده كل قوا، حاج على هم كمكشان مى‏كرد.
يك بيل دستش گرفته بود و افتاده بود به جان مين‏ها. تند تند مين خنثى مى‏كرد با همين بيل.
محل مأموريت را پيدا كرده بود و رفته بود شناسايى. حاج حسين داشت از روى نقشه توضيح مى‏داد كه رسيد.
هنوز نفسش تازه نشده بود كه دست گرفت براى حرف زدن.
گفت: «حاجى، سمت راست يه كم آب گرفتگى داره، رفت و اومد بچه‏ها تو او منطقه...» حاج حسين خيره نگاهش كرد داد زد: تو دوباره تنها رفتى اون هم زودتر از بقيه؟!»
كار هميشگى‏اش بود. به دعواهاى حاجى هم عادت داشت.
هر چه گفتيم: «عمل بدون بى هوشى محاله.» قبول نكرد. مى‏گفت: «زود باشين فشنگ رو از تو سينه من در بيارين.»
فشنگ درست روى قلبش بود و با حركت آن بالا و پايين مى‏رفت.
بى حسى موضعى داديم و شروع كرديم به كار.
توى تمام آن مدت طولانى، دستش زير سرش بود و قلب خودش را نگاه مى‏كرد. عجيب و غريب بود اين آدم.
فشنگ را كه در آورديم. راحت دراز كشيد.
يك ميليون و دويست هزار گلوله. فقط و فقط توى جاده‏هاى جزيره مجنون.
با اين حال، حاجى روزى يك بار از اين جاده‏ها مى‏رفت و مى‏آمد. تانكرهاى آب را مى‏برد براى جزيره.
اعتراف خود عراقى‏ها بود، يك ميليون و دويست هزار گلوله، فقط و فقط توى جزيره مجنون.
حسين، حسين، حسين، موحد.
خرازى خودش را انداخت كنار بى سيم و گوشى را قاپيد.
- حسين، بگوشم.
بعد از اين همه بى خبرى از گردان امام رضاعليه السلام، حق داشت.
- حسين آقا دستمون تو آبه.
- كدوم آب؟!
- اروند؟ همون موضع را حفظ كن على جون. يا على.
به بى سيم چى گفت كه قرار گاه را بگيرد.
- سلام عليكم. خرازى هستم. الان گردان امام رضاعليه السلام، به فرماندهى حاج على موحددوست به كنار اروند رسيد.
حسين مى‏خنديد. ما گريه مى‏كرديم. حسين گريه مى‏كرد. ما مى‏خنديديم. حسين نمى‏دانم مى‏خنديد يا گريه مى‏كرد. شنيدم اما كه از آزادى خرمشهر مى‏گفت.
طناب را مى‏بست دور كمر خودش، يك تكه‏اش را رها مى‏كرد، مى‏بست دور كمر بى سيم چى.
مى‏گفت: «اينطورى ارتباطم قطع نمى‏شه با قرارگاه. نبايد دنبال بى‏سيم‏چى بگردم وسط شلوغى عمليات!»
بى‏سيم‏چى‏اش بودن اما سخت بود مدام اين طرف و آن طرف مى‏رفت و قرار نداشت.
عمليات طريق القدس بود. معبر مين و سيمهاى خاردار. همه نگاه مى‏كردند، نمى‏دانستند چه كنند. حاجى معطل نكرد. خودش را انداخت روى سيم‏ها.
بچه‏ها تك تك از روى تنش رد مى‏شدند.
بعد از عمليات لو داده بود كه: «يك حسى مى‏گفت اگر دير بجنبيم، همه بچه‏ ها پريده ‏اند!».
12 نفر، هيچ كس حاضر نشده بود ضامنشان بشود براى وام گرفتن. گفته بودند شهيد مى‏شويد، قسطهايشان مى‏ماند براى ما. مشكل را حل و فصل كرديم، وام را بهشان داديم.
چند ماه بعد، ده نفرشان پريده بودند. حاج على هم پريده بود، تا چهار سال خانواده‏اش قسط داشتند كه بپردازند.
هميشه شوخ ديده بودمش. حالا اما بين دو نماز، توى سنگر مرا گرفته بود توى بغل، زار زار گريه مى‏كرد.
قسم مى‏داد كه دعا كنم. دعا كنم كه شهيد شود و برود پيش شهداى ديگر... برايم عجيب بود. هميشه شوخ ديده بودمش.
حالا حسين هم شده بود مثل حاج على، حاجى.
ايستاده بود رو به روى خانه كعبه، زار زار گريه مى‏كرد. نمى‏دانست پيمانش با حاج على را چه كار كند؟
قول داده بود اگر على بايستد و بعد از عمليات والفجر 8 مسئول خط فاو شود، برايش دو ركعت نماز بخواند توى مسجدالحرام و شهادتش را از خدا بخواهد.
عمره مفرده را به جاى آورد. دو ركعت نماز را هم خواند. نمى‏دانست چه بخواهد. توى كار خدا دست به نقد، حرف حاج على را خريده بود؛ همان روز بعد از پيمانش.
حاج حسين خرازى وقتى برگشت، اولين جايى كه رفت، مزار حاج على بود.
خط پدافندى فاو. مسئول محور. حاج على موحددوست.
كنار جيپ ايستاده بودند. خودش و يكى دو تاى ديگر.
صداى سوت خمپاره و گرد و خاك.
نايستاده بود. مرد آهنين افتاده بود با تركشى روى قلبش.
جسدش را پيچيدند لاى پتو با يك قايق موتورى فرستادند آن طرف اروند.
روحيه نيروها مهم بود در آن موقعيت. كم كسى نبود. مسئول خط فاو.
«اگه مى‏دونستم براى هر كارى، اينقدر مزد مى‏دن. حالا حالاها شهيد نمى‏شدم.» اين را توى خواب گفته بود به يكى از دوستانش.
«كار براى خدا باشد، سوت زدن باشد» حرفش هميشه همين بود.